Het is niet alleen Franse leden zoals Solange die gefascineerd zijn door Hanfu; veel Chinese leden worden om dezelfde reden aangetrokken tot Boyan.

Xie, nu in de veertig, gaf eerlijk toe dat het de pure schoonheid van Hanfu was die haar motiveerde om lid te worden. Terwijl ze backstage wacht tijdens optredens, benut ze elk vrij moment om in kenmerkende dansbewegingen te poseren, terwijl fotografen haar in Hanfu vastleggen.

Haar teamgenoot, Qi Momo, ook een Hanfu-enthousiasteling, sloot zich aan bij de vereniging na betoverd te zijn door Boyan's Hanfu-foto's op sociale media.

Volgens Zhong bezit Boyan ongeveer 1.000 sets Hanfu, die zijn opgeslagen in twee gehuurde magazijnen.

Zowel Xie als Qi zijn fervente verzamelaars van Hanfu en besteden veel aandacht aan het ontwerp en de historische nauwkeurigheid. "Voor casual wear of reguliere optredens kan de stijl flexibel zijn, maar voor belangrijke evenementen moet het historisch correct zijn," zei Xie.

Voor dit commerciële optreden kozen ze de goedkoopste Hanfu die beschikbaar was in Chinese online winkels. Ondanks de lagere kwaliteit van het ontwerp en materiaal, bedroegen de totale kosten, inclusief hoofddeksels en accessoires, na verzending naar Frankrijk nog steeds 600-700 yuan per set.

Vanwege de financiële druk van de vereniging ontvangen de uitvoerders slechts een kleine vergoeding voor commerciële shows, en moeten ze zelf de aanloopkosten van de kostuums dekken. Xie merkte op dat er naast de reguliere lessen geen genoeg financiering meer is om ruimte te huren voor extra dansrepetities.

"De vereniging kampt bijna dagelijks met financiële uitdagingen," zei Zhong. "Als non-profitorganisatie kunnen we niet veel inkomsten genereren, en op ons slechtst kon ik amper de huur betalen."

"De jaarlijkse contributie is slechts 25 euro, waarmee leden kunnen deelnemen aan grote evenementen en traditionele kunsten zoals Kunqu-opera en klassieke dans kunnen leren, maar het is verre van genoeg om de aanzienlijke operationele kosten van Boyan te dekken," zei ze.

Met frequente grootschalige evenementen zijn de uitgaven enorm. "We dekken alles—gastenvergoedingen, maaltijden voor vrijwilligers, verhuur van locaties, logistiek, verzekering en transportkosten, zelfs spandoeken en posters. Voor een non-profitorganisatie is het een zware last," legde Zhong uit.

"Wanneer financiële crises toeslaan, heb ik in mijn eigen zak moeten tasten om de vereniging draaiende te houden," gaf ze toe.

Ondanks deze uitdagingen heeft Boyan nog geen oplossing gevonden voor zijn financiële problemen. De Franse overheid helpt door locaties aan te bieden, en bedrijfsponsoren dragen bij met enige financiering, maar dit verlicht slechts een deel van de last.

"Hoewel de locatiekosten worden gedekt, drukken andere uitgaven nog steeds op ons," zei Zhong.

Qi Momo beoordeelt haar dansbewegingen in het kantoor van het personeel voordat ze het podium betreedt.

"Wij doen dit niet voor het geld—het gaat allemaal om passie," zei Xie. Om de kosten van kostuums te drukken, halen ze het meeste uit hun optredens. Xie legde uit dat wanneer klanten zoals Carrefour om twee dansen vragen, ze video's van eerdere optredens sturen en een mix voorstellen, zoals het combineren van een energieke dans met een gracieuzere. "Aangezien we al in de kostuums hebben geïnvesteerd, werken we hard om de optredens te promoten en de kosten terug te verdienen," zei ze.

Toen Zhong de vereniging oprichtte, stond de Hanfu-cultuur in China nog in de kinderschoenen. Ze gelooft dat de Hanfu-heropleving begon tijdens de APEC-top van 2003, toen Chinese leiders Tangpak droegen, een gemoderniseerde outfit geïnspireerd door de mandarijnenjas uit de Qing-dynastie, met een opstaande kraag en westerse snijtechnieken.

"Mensen realiseerden zich toen dat onze kernidentiteit geworteld is in de Han-beschaving. Wij zijn Han-mensen (de etnische meerderheid in China), dus we zouden Hanfu (fu betekent kleding) moeten dragen," zei Zhong, zichzelf beschouwend als een van de eerste golf van Hanfu-heroplevers. "In het begin werd Hanfu gezien als iets voor jongeren om verkleedpartijtjes mee te houden, maar onze generatie zag het als iets dat het waard is om heropleefd en heruitgevonden te worden."

Na het behalen van haar PhD in industriële techniek, werd Zhong een bedrijfsvertegenwoordiger in Frankrijk. Echter, naarmate Boyan groeide, zei ze: "Het runnen van de vereniging werd net zo veeleisend als een fulltime baan. Er is nauwelijks tijd om uit te rusten, en bijna elke dag vereist een beslissing." Om de groeiende werklast te beheren, verminderde ze haar baan naar parttime, waardoor ze meer tijd en energie aan de vereniging kon besteden.

Zhong ziet het runnen van een grote non-profitorganisatie als een ware "arbeid van liefde," die een zorgvuldige balans van tijd, energie en levensverplichtingen vereist. "Het komt allemaal neer op een gevoel van missie en verantwoordelijkheid," zei ze. "Uiteindelijk gaat het erom of je gelooft in het heropleven en promoten van de Chinese cultuur in het buitenland. Als je denkt dat het de moeite waard is, is dat wat je drijft."

"Mensen geven je alleen de kans om de Chinese cultuur te verspreiden wanneer ze de waarde ervan erkennen en zien dat je het goed doet," zei ze.

Zhong merkte op dat in de loop van de tijd veel van de oprichters geleidelijk zijn teruggetreden uit hun kerntaken. "Veel mensen zijn nog steeds bij de groep, maar ze zijn nu minder actief, omdat ze vinden dat ze andere prioriteiten hebben. Ze steunen ons nog steeds en doen af en toe mee aan evenementen, maar ze zijn niet langer de drijvende kracht."

"Dit is natuurlijk," zei ze. "Het is de manier van het leven—sommigen gaan verder, maar er zullen altijd degenen zijn die toegewijd blijven."